86/4/29
2:26 ع
یوسف زهرا
گربیایی
جهان دریاو شمس صد شود
ارش اعلی بر زمین فرش می شود
کوکب و انجم همه یارت شوند
نقطه های آسمان ها زر شود
چشمه های کهکشان رعنا شود
جای دریا بر زمین ها یاس شود
پیش پایت یا الماس می شود
دست و پایم همه قر بانت شود
من برای دیدنت
هفت آسمان طی کرده ام
دریای اشک پا کرده ام
مولای من جانا بیا
ای آخرین جانا بیا
پیام رسان
منتظران چشم به راه آمدنش هر لحظه زمین قلبهایشان را با یادش آب و جارو می کنند و دیده ی خویش را به سمت خانه ی دوست تنگ تر می نمایند. شاید زیباترین لحظه ی تاریخ را با قاب دیدگانشان به تصویر در آورند. این همان چیزی است که هر جمعه در دعای ندبه از تارهای وجودشان به مولای خویش عرضه می دارند: متی ترانا و نراک